Isa Oars

Tekst: Jan Minno Rozendal | Yllustraasjes: Yke Reeder

# function: StyleUpgrade ()
# input: age, height, weight, gender, goals, …
# output: a solution, warning or error
# example:
> StyleUpgrade(age=16, height=171, weight=63, gender=f) 
error: “can’t find goals”

Ik folge kreas it stappeplan fan Codaline. Yn it begjin wie it slokken; de output dêr’t se mei kaam wie nochal in list. Oare hâlding, sei se strang, en oare klean. Oare kleuren, oar hier, alles oars. Isa oars. Fuort mei de bril, ophoepelje mei de ponny. Mem hie my hast net werkend.
Yn ’e bus biet ik my op ’e lippe. Woest oantreklik, tocht Codaline earne yn ’e lytse letterkes. Ik hie myn twifels, mar wet is wet. Se hie gelyk hân; dy lange slongel seach foar it earst yn wiken op fan syn mobyl. Hy fronsele. Ik ken dy, mar ik werken dy net. Ik dikere gau de oare kant op, it rút út. De lippe begûn sear te dwaan.
‘Pfff, wêrom sa betiid!’ Lykas alle moandeitemoarns kaam Klaske neist my sitten. Pas doe like se it te sjen. ‘Wow, Isa, wat sjochsto derút!’
‘Ha nei de kapper west,’ sei ik koart mar krêftich. Oare hâlding. Better.
‘Kapper? It liket wol oft in kompleet stylingteam it hiele wykein op dy losgien is. Mar it stiet dy goed! Apart wol. Dyn lippe bliedt oars wol in bytsje.’ Se joech my in doekje en gie oer op kleien oer de tiid en de skoalle en it waar en har deaferfelende broerke.
Apart, hie se sein. Moai. Dêr hie de output in protte klam op lein. Ik moast oars as oaren, oars as Klaske, oars as iksels. Codaline hie op dat punt tige dúdlik west.

Hoe’t ik myn bêst ek dien hie, noch gjin sjoege fan Vince by de les programmearjen. Hy siet fierstente djip yn syn eigen koade. Ik besocht ûnopfallend tichtby him te kommen en frege sa neutraal mooglik wêr’t er mei dwaande wie.
Hy seach amper op en antwurde al typend: ‘Ik meitsje in app dy’t gebeartetaal werkent en oerset.’
‘Is dy der dan noch net?’ frege ik ferbaasd.
‘Jawol, mar prutswurk,’ sei er. ‘Ik wol dat gebearten streekrjocht fan de iene nei de oare gebeartetaal oersetten wurde.’
Ik wie der even foarwei. ‘Is der dan net ien gebeartetaal foar de hiele wrâld?’ frege ik fierder doe’t ik him einlings begriep.
‘Nee hear, wurden klinke hiel oars yn ferskate talen, no?’
Ik fielde my dom. Fansels; allinne koade wie universeel. ‘Bist der nochal mei dwaande,’ wiisde ik nei syn manyske getik.
‘Ja, myn suske is dôf,’ sei er plompwei tusken de bedriuwen troch. It getik waard der net mear as in nanosekonde foar trochbrutsen. Hy seach ûnderwilens hielendal net hoe oars at ik wurden wie. Ik mompele wat faachs foar my út as ôfskied. It foarnimmen fan Codaline om selsfersekere te dwaan, rigel 1 fan de Grûnwet nota bene, wie al lang ferdwûn nei de ivige jachtfjilden. Ik slofte werom nei myn eigen plak. Error. Reprogram.

Ik wurke oant djip yn ’e nacht fierder oan Codaline. It wie koade read, no’t al myn ynspanningen neat dienen by Vince. It moast wer oars. Codaline kaam mei nije oanbefellingen, hoe gekker hoe better. Bril wer werom, ponny noch hieltyd net, minder read en mear giel yn ’e outfit. Isa 3.0 soe de wrâld feroverje.
Mar de output fielde net goed en ik koe amper sliepe. Der moast in geheim wêze, in missing link, djip ferstoppe. As ik dy fûn, dan soe Vince it sjen, dan soenen we tegearre prate en laitsje en al dat oare moaie. Mar Codaline wie foar no alles dat ik hie, en ik moast nei har harkje. Moarns op ’e nij de laach make-up, hakken oardel sintimeter derby. It stie dúdlik beskreaun.
By it moarnsiten hie mem itselde sein as juster. ‘Wachtsje mar oant dyn heit dy sjocht.’
Dat soe noch wol efkes duorje. Heit wie foar it lêst lânskommen op myn jierdei, 114 dagen lyn. Foar mem die ik oft ik him hate. ‘Wat ynteressearet my dat no, wat dy derfan fynt!’
Mem knikte tefreden om myn leagen.
Yn ’e bus hie Klaske it yn har kleisangkertierke diskear foarsjoen op har buorjonge en syn gefaarlike speed pedelec, en dat se op fakânsje net mei har âlders nei Frankryk woe, mar mei my nei it strân. Oer myn lêste tweaks sei se neat, de nijichheid wie der skynber al ôf.

By it programmearjen wie Vince mei fiifhûndert oanslaggen per minút dwaande mei syn app. Mar ynienen wie it stil fan dy kant; hy kaam hastich oerein en rûn op my ôf. Ik die oft ik gek wie en seach gau de oare kant op. Hoe wie it no ek alwer, op ’e lippe bite of prúlje? Ik wist it net mear.
‘Yo, Isa, kinsto my miskien helpe? Der sit in bug yn myn koade.’
Omstannich kearde ik myn holle nei him, de nije extensions swypken my om ’e earen. Mar hy seach by my lâns, nei it skerm, nei Codaline. Hy soe it lêze kinne, hoe’t ik oan mysels wurke. Foar him. Warning. Ik klikte har yn in flits fuort, mar der lei in grutter drama achter. De foto fan heit dy’t my myn earste kompjûter joech, pontifikaal op it byldskerm. De tsienjierrige Isa op sinteklaasjûn mei wiet hier en yn ’e pyama. De skamte. As ik no net gûle woe, moast ik mar laitsje.
Vince lake samar mei my mei.