Uneinich folle redens kin ik betinke om simmerdeis net te fytsen te gean. Of ik kom mei ferlechjes om ús sylboat net optuge te hoegen. Te wiet, te drûch of it waait te hurd. Mar as ik steech traapjend troch de Lege Midden fyts, of as de fok mei tank oan in noflik koeltsje moai bol stiet, dan jout dat in enoarm gefoel fan frijheid en selsbewustwêzen. En is dat mei lêzen net krektlyk?
Al in libben lang wurd ik letterlik en figuerlik omjûn troch bedrukt papier. En dy plasse, dy see, dy gaos, is gauris yntimidearjend. De oerfloed soarget der dan foar dat ik gewoanwei gjín nocht ha om te lêzen. Mar ás ik dan in goed boek te pakken ha, my meislepe lit troch de koartsige styl fan in skriuwer of krekt in ûnderhâldend ferhaal, dan wurd ik even yn in tiid en romte tild dy’t grutter is as iksels.
Fansels bin ik as wite Europeaan, berne yn ’e jierren sechstich, tige foarme troch de wize dêr’t skriuwers it minsklik bestean op eksplorearre hawwe. De wrâld ha ik ynearsten kennen leard fia romans en oare boeken, lykas jongere generaasjes mear foarme wurde troch in skerm.
Ien fan ’e earste skriuwers dy’t myn libben oeral smiet, wie de Ingelskman Daniel Defoe, mei syn ferhaal oer Robinson Crusoë. Pas folle letter ha ik leard dat Defoe yn ta in hichte de basis lein hat foar de realistyske literatuer yn de westerske wrâld en syn boek is yn de pear hûndert jier nei it earste ferskinen ûneinich faak werdrukt, oerset, bewurke, werskreaun en is, sa wurdt teminsten oannommen, de meast ferkochte titel op ’e wrâld.
Yn it neijier fan 1973 krige ik it Schetsboek van Robinson Crusoë troch Anie en Michel Politzer yn hannen, dat jier troch de CPNB lansearre as Boek fan ’e Moanne.
Sa’t Robinson Crusoë troch woeste weagen op ’e kust fan in ûnbewenne eilân kwakt waard, sa waard ik foar de earste kear de ferbylding yn slingere. Ik bleau stoarjen nei de tekeningen en identifisearre my mar wer ris mei it ferhaal troch de deiboekfoarm dêr’t it yn skreaun is. In boek om by fuort te dreamen. By op ’e nij lêzen slagget it my no noch altyd. It is boppedat in soarte fan hantlieding foar oerlibjen wurden, want in soad gebrûksfoarwerpen dy’t Robinson makke om syn libben wat komfortabeler en mear sivilisearre te meitsjen, kinst oan ’e hân fan ’e tekeningen ek hiel goed sels neimeitsje.
Sûnt hat lêzen him foar my ta in hichte altyd in foarm fan oerlibjen toand. Benammen as de werklikheid te dreech, te ligerich of net sûn bliek. It is noch altyd de wichtichste wize dêr’t ik de wrâld echt op kennen lear. Al is dêr, earlik is earlik, it skerm echt wol by kommen.
Ernst Bruinsma
Direkteur Leeuwarden UNESCO City of Literature
Op de foto (troch: Natalia Balanina) staat het Leeuwarden City of Literature-team: v.l.n.r.: Tryntsje van der Steege, Ernst Bruinsma, Grietje Deinum, Berber van Oyen-Peenstra en Sito Wijngaarden.