• NL
    • EN
    • FY
Alle verhalen
  • NL
    • EN
    • FY
Alle verhalen
68
Lida Dijkstra
70
Frances Reynolds

To Mow the Grass

Door Preston Losack

Dit verhaal vind je in de kranten Stellingwerf, Nieuwe Ooststellingwerver en Nieuwsblad van Noordoost Fryslân
Op de mat in diverse regio’s

My dad confesses in our biweekly phone call why he hasn’t made progress with audiobooks, ‘well, my lawnmower keeps breaking down, and I listen while I mow.’

Moving from the suburbs to retiring on a farm is hard work. The city doesn’t cut the fields for you, with its multi-ton machinery. You have to buy your own equipment that works for you and your new land.

‘Oh no, not again,’ I say. ‘Is it that damned brace? I thought you got the guy to order a spare one last time.’

‘No,’ he says, exasperated. ‘Not the brace this time. The drive chain. We’ve got these Sweet Gum Trees that clog up the motor from underneath, so it’s all jammed up. So I bring it to the guy —’

Dad and ‘the guy’ should be on a first name basis by now, but we just call him ‘the guy.’ I’m a little surprised my stepmom isn’t even a bit suspicious of his frequent trips to the lawn mower repair man. 

‘… and he says the part’s on backorder, so I haven’t had my lawnmower for a week or two.’

I know what that means. ‘Ah, shit. So then that grass gets tall.’

There’s a kind of grass that grows all over Texas, Bahia grass. If you don’t keep it short, it will produce these stalks with seed pods on the ends of them. I used to find those Bahia grass stalks around the edges of play equipment at recess and pretend it was wheat or barley. Although, frankly, I didn’t know what edible grains actually looked like.

Apparently, if you let them, those stalks will grow immensely tall, tick-harboringly dense, and mower-repellingly strong. The tornado of blades underneath, as sharp as they might be, have a hard time cutting through a whole smashed bunch of those stalks—more ‘bludgeoning’ than ‘snipping.’ If the Bahia grass gets too tall, Dad will have to mow his whole twenty-five acres two, maybe three times over just to get back to normal. 

I say, ‘can’t you just let it grow, cut it and use it for hay or something? Texans have been raising livestock since before lawnmowers — surely that grass is good for something.’

‘No,’ he responds, ‘you need a whole different kind of setup for that. It’s a whole deal. You have to use this tractor fitting that’s almost like a bunch of tiny little scissors that snip the grass at the base. But then you have to let it sit and then bundle and bail it, blah blah. It’s just not worth it. I could buy a hundred years’ worth of hay before it’s worth getting that kind of tractor fitting.’

Fair enough. When you buy a tractor, apparently, you get a choice of three ‘free’ fittings, anything from post hole diggers to a bucket. One such fitting is this hay’s barber (my term). I say, ‘so it’s better to put that tractor to use moving hay instead?’

‘Well, to be honest, I didn’t get a hay fork attachment for it either. But Doug does, so I just get him to deliver hay every now and then.’ (Doug’s a farm boy who grew up to be a farm man and a farm dad. For my small-town-raised, big-city-grown, and middle-of-nowhere-retired Dad, Doug’s also become a handy farm neighbor.)

I ask, ‘why didn’t you get the mowing attachment for your tractor?’

‘Because we have so many trees, it would be a huge pain in the ass. You really need something that can get in there easily, so a riding lawnmower is actually perfect. The tractor really isn’t nimble enough. I’d still have to go back over those trees if I want the grass to be cut right.’

‘Not if your lawnmower keeps breaking.’

‘No doubt, but —’

I cut him off. ‘I mean, Dad, it sounds to me like you don’t have the right lawn mower and should just get a new one.’

He groans. ‘Yeah, you’re not the first one to say that. But it is a good one, a very good one. It cost a lot of money, and it’s one of the best commercial grade ones on the market. 

‘You see, there are little bumps and holes around the trees. I learned how to do it now, but in the beginning I would go to hit around the trees, and it would send one side slamming into the ground or bend one side of the lawn mower and snap that brace. That’s why it kept breaking. The first several times it was under warranty, but then Husqvarna called to say no other person in the world’s brace breaks as much as mine does, so they won’t cover it anymore. Turns out it’s the way I mow.’

Of course it’s logical to assume that maybe Husqvarna’s commercial grade mower was designed for commercial grade landscaping too, and that Dad should find a riding lawnmower that doesn’t break — be it the brace, the drive chain, or any of the other mystery moving parts. This being about the 10th time I hear him looking with half-dread at the Bahia grass growing tall, I begin to realize: while my father isn’t necessarily a fan of owning a broken-down lawn mower, I think he likes the drama of it all. Now that he’s sitting comfortable in his retirement, it gives him things to do, toys to play with.

I still don’t understand why the tractor won’t work. ‘Well, come on, Dad, your tractor’s not that big, is it? It’s just a little ol’ thing, right?’

‘Not that little. No, no. It’s not small. There was one bigger, a 40 — the people who sold it to me suggested I get that one but I went for the slightly smaller model. I probably should’ve gotten it, but — I mean — it’s not that little.’ He pauses. 

I tease, ‘Sounds like it’s not little.’

‘It’s not. I mean, it’s bigger than Doug’s.’ I laugh. What a great line.

My dying pitch at reason: ‘Can’t you just do the big parts and hack that Bahia grass with your tractor and then finish it off with the lawnmower?’

‘Not really, no,’ he says. 

There’s a slight pause where I again realize what my dad’s life is like now. A former police sergeant, he’s not playing a cat-and-mouse game with criminals, dealing with the justice system, or raising a kid. He’s watching the deer come to meet him for coffee, and he watches them come back at sunset after dinner. The blue jays fight with woodpeckers and cardinals over birdseed out the back window, and the Mockingbirds call from the front.

I think, ‘what’s really a waste of time?’ He’s loving having time to waste. He’s at ease in his newfound home — with guests or alone — even enjoys fixing its imperfections. 

He goes on, ‘Plus, I mean — I like mowing the grass anyway.’

 

Friese vertaling door Martsje de Jong. Met dank aan Mediahuis.

Gersmeane

Door Preston Losack

Dit verhaal vind je in de kranten Stellingwerf, Nieuwe Ooststellingwerver en Nieuwsblad van Noordoost Fryslân
Op de mat in diverse regio’s

Heit bekent yn ús twawyklikse telefoantsje wêrom’t er gjin foarderingen makket mei audioboeken: ‘No sjoch, myn meanmasine hâldt der hieltyd mei op, en ik hear dernei ûnder it meanen.’ 

Ferhúzjen fan de bûtenwiken fan in stêd nei in pensjoen op in pleats is swier wurk. De stêd meant it gers hjir net foar dy, mei syn tonnen weagjende masines. Moatst dyn eigen ark keapje dat foar dy en dyn nije stik grûn wurket.

‘O nee, net wer,’ sis ik. ‘Is it dy ferrekte asbeugel? Ik miende dat heit dy man de foarige kear in nijen bestelle litte soe.’

‘Nee,’ seit er irritearre, ‘Net de asbeugel dit kear. De oandriuwketting. Dy amberbeammen dy’t wy hawwe ferstopje de motor fan ûnderen ôf, dat hy sit no hielendal fêst. Dus ik bring him mar nei dy man …’

Heit en ‘dy man’ soene inoar no sa stadichoan by de foarnamme neame moatte, mar wy neame him gewoan ‘dy man’. It fernuveret my suver dat myn styfmem net iens in bytsje har betinkingen hat by syn geregelde besites oan de meanmasineman.

‘… en hy seit dat it ûnderdiel yn bestelling is, dus ik bin myn meanmasine al in wike as twa kwyt.’

Ik wit wat dat betsjut. ‘O, shit. Dus it gers wurdt heech.’

Der is in soarte gers dat rûnom yn Texas groeit: Bahia gers. Ast dat net koart hâldst, produsearret it fan dy lange stâlen mei sieddoazen oan ’e ein. Ik fûn sokke Bahia gersstâlen altyd yn it boartersskoft lâns de rânen fan de boarterstastellen, en dan die ik krekt of wie it weet of koarn. Al wist ik earlik sein net hoe’t ytbere graansoarten der eins út seagen.

Hoe dan ek, ast se gewurde litst, wurde dy stâlen ûnfoech grut, tykherbergjende ticht en meanmasine-ôfstjittende sterk. De stoarm oan messen derûnder, al hoe skerp se ek binne, hawwe it dreech om troch sa’n hiel bosk ferrinnewearre snilen hinne te fykjen – it is mear ‘kneppeljen’ as ‘knippen’. As it Bahia gers te heech wurdt, sil heit syn hiele fiifentweintich acres twa, miskien sels wol trije kear meane moatte om it wer in bytsje yn fatsoen te krijen.

Ik sis: ‘Kin heit it net gewoan groeie litte, en it dan meane en der hea fan meitsje of sa? Texanen hiene al fee foardat der meanmasinen kamen – dat gers sil beslist earne goed foar wêze.’

‘Nee,’ antwurdet er, ‘dêr hast echt hiel oar ark foar nedich. Dat is noch in hiel gedoch. Dan moatst sa’n meanynstallaasje ha dy’t wei hat fan in bosk lytse skjirkes dy’t it gers by de grûn ôf knipt. Mar dêrnei moatst it in skoft lizze litte, yn it pak slaan en fan it lân helje, bla bla. Dat is it gewoan net wurdich. Ik kin wol foar hûndert jier hea keapje ear’t it de muoite wurdich is om sa’n systeem ûnder de trekker sette te litten.’

Dat is net ûnreedlik. Ast in trekker keapest, kinst blykber kieze út trije ‘fergeze’ útrissings, fariearjend fan in graafmasine oant in amer. Ien sa’n helpstik is dizze hea-hierknipper (myn wurd). ‘Dus is it better om dy trekker te brûken om it hea te ferpleatsen?’ sis ik.

‘No, om earlik te wêzen ha ik der ek gjin headrager by krigen. Mar Doug hat wol ien, dus ik lit him no en dan hea bringe.’ (Doug is in boerejonge, dy’t útgroeid is ta in boereman en in boereheit. Foar myn lytse-stêdsjonge, grutte-stêdsman, en no bûtenút-wenjende-pensjonadoheit, is Doug ek in handige boerebuorman.)

Ik freegje: ‘Wêrom hat heit gjin meanynstallaasje by dy trekker krigen?’

‘Omdat wy safolle beammen hawwe, dat wurdt ien grutte ergernis. Hast echt wat nedich dêr’tst der maklik mei by komme kinst, dus sa’n sitmeanerke is eins ideaal. De trekker is gewoan net hânsum genôch. Ik soe likegoed noch in kear om dy beammen hinne meane moatte as ik it gers der goed ôf ha wol.’

‘Net as dy sitmeaner hieltyd stikken giet.’

‘Nee, fansels, mar …’

Ik kap him ôf. ‘No, mar heit, moat heit net gewoan in oare meanmasine hawwe?’

Hy kreunt. ‘Ja, bist net de earste dy’t dat seit. Mar it is in goeienien, in hiele goeienien. Hy hat in knoarre jild koste en it is ien fan de meast profesjonele meaners dy’t der te krijen is.

‘Witst, der sitte fan dy lytse bulten en gatten by de beammen. Ik ha no leard hoe’t ik it ha moat, mar yn it begjin batste ik sa om dy beammen hinne en dan sloech de iene kant tsjin ’e grûn, of ferbûgde ien kant fan ’e meanmasine en dan bruts dy beugel. Dêrom wie er hieltyd stikken. De earste pear kearen foel it noch ûnder de garânsje, mar doe belle Husqvarna my om te sizzen dat der op de hiele wrâld net ien wie dy’t de beugel sa faak stikken hie as ik, dus se woene it net mear fergoedzje. Blykber leit it oan myn manier fan meanen.’

It is fansels net ûnoannimlik dat de profesjonele sitmeaner fan Husqvarna faaks ek ûntwurpen is foar profesjoneel túnkjen, en dat heit in sitmeaner fine moat dy’t net stikken giet – oft it no de beugel is, de oandriuwketting, of ien fan dy oare mysterieuze bewegende ûnderdielen. No’t ik omtrint foar de tsiende kear hear hoe’t er heal-kjel sjocht dat it Bahia gers heech wurdt, begjint it ta my troch te kringen: al is heit net beslist entûsjast oer it hawwen fan in stikkene meanmasine, ik leau dat er it drama fan dit alles wol moai fynt. No’t er noflik mei pensjoen is, jout it him wat te dwaan, boartersguod om him mei te fermeitsjen.

Ik begryp noch hieltyd net wêrom’t it net mei de trekker kin. ‘Kom op, heit, sa grut is dyn trekker no ek wer net, wol? It is mar sa’n lyts dinkje, dochs?’

‘Net sa lyts. Nee, hielendal net. It is gjin lytsen. Der wie noch in grutteren, in 40 – de minsken dy’t him my ferkochten stelden foar dat ik dy nimme soe, mar ik keas foar it krekt wat lytsere model. Ik hie him miskien nimme moatten, mar – ik bedoel – sa lyts is er no ek wer net.’ Hy is even stil.

‘Dat klinkt as is er net lyts,’ pleagje ik.

‘Dat is er ek net. Ik bedoel, hy is grutter as dy fan Doug.’ Ik laitsje. Wat in geweldige sin.

Myn lêste idee foar in oplossing: ‘Kinst net gewoan de grutte stikken fan dat Bahia gers hakselje mei dyn trekker en it dan dien meitsje mei de sitmeaner?’ 

‘Net echt, nee,’ seit er.

Der falt in lytse stilte wêryn’t ik my op ’e nij realisearje hoe’t it libben fan myn heit no is. As eardere plysjeman spilet er gjin kat-en-mûsspultsje mear mei kriminelen, hâldt er him net dwaande mei it rjochtssysteem, of bringt er gjin bern grut. Hy sjocht hoe’t de reeën om kofjetiid hinne komme om him te groetsjen, en hy sjocht dernei hoe’t se jûns nei iten weromkomme as de sinne ûnder giet. De blauwe gaaien fjochtsje mei spjochten en kardinalen om fûgelfoer by it efterrút, en de spotfûgels roppe foarhûs.

Ik betink, ‘wat is no echt tiidfergriemen?’ Hy fynt it hearlik dat er tiid hat om te fergriemen. Hy hat it nei ’t sin yn syn nije hûs – mei gasten of allinnich – en genietet der sels fan as er in mankemint reparearje moat. 

Hy giet fierder: ‘Dêr komt noch by, ik bedoel – ik mei hoe dan ek graach gersmeane.’

 

Friese vertaling door Martsje de Jong. Met dank aan Mediahuis.

Preston Losack

Preston Losack (Dallas, 1991) woonde vroeger in een klooster. Hij vindt het sublieme in het alledaagse en wil echte verbinding inspireren. Als ‘klassiek dichter’ koestert hij de traditie, maar maakt hij poëzie toegankelijker – daarom startte hij Preston’s Poetry Podcast. Hij houdt van het ont-snobben van onderwerpen zoals typemachines, klassieke muziek en schermsport. Zijn poëtische reis begon in 2021 met een oorlogsprotest gedicht op een servet en leidde tot landelijke publicaties en optredens. Als Dictieland-resident co-creëerde hij 500 jaar op de zeebodem. Zijn werk verscheen onder andere in De Moanne en Leeuwarder Courant, en hij is nu bezig met een episch debuut-gedicht.

prestonlosack.com

Fotograaf: Rasmus Kongsgaard

Beheer toestemming
Om de beste ervaringen te bieden, gebruiken wij technologieën zoals cookies om informatie over je apparaat op te slaan en/of te raadplegen. Door in te stemmen met deze technologieën kunnen wij gegevens zoals surfgedrag of unieke ID's op deze site verwerken. Als je geen toestemming geeft of uw toestemming intrekt, kan dit een nadelige invloed hebben op bepaalde functies en mogelijkheden.
Functioneel Altijd actief
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
Voorkeuren
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
Statistieken
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt. De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door je Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
Marketing
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een site of over verschillende sites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
Beheer opties Beheer diensten Beheer {vendor_count} leveranciers Lees meer over deze doeleinden
Bekijk voorkeuren
{title} {title} {title}