Toen ik twintig was ontwikkelde ik een plotselinge maar tijdelijke interesse in planten, nadat ik bij mijn oma aan vaders kant een oud boek over kamerplanten had opengeslagen. Ik raakte gefascineerd door de nieuwe, rijke en vreemde taal. Handlobbig, niervormig, grofgetand, geschulpt, zwaardvormig, elliptisch, grijsviltige beharing. Oneven, tweevoudig geveerde kelkbladeren… het kroonblad vormt een drielobbige lip. Oma gaf me een stekje van een bloem die saintpaulia ionantha heet, ofwel Kaaps viooltje. Ik zocht die op in het boek. Een aantrekkelijke en geharde kamerplant. De bladeren zijn donkergroen, zacht behaard en teer, de bloemen zelf zijn samengesteld, vaak roze of lichtpaars met gele meeldraden, stond er. Ik had geen groene vingers, en was nogal lui met de verzorging, dus ik bewaarde het stekje in de vensterbank van oma’s keuken. Oma had het Kaaps viooltje al vaak gestekt en had vele potten staan. Zij had wel groene vingers. In die tijd begon ze haar geheugen al te verliezen, haar tijdsbesef verslechterde en haar wereldbeeld raakte verwrongen. Maar ze wist altijd nog dat mijn stekje bij haar stond en dat ze het voor mij verzorgde. Kom je naar je stekje kijken? vroeg ze meteen in de deuropening als ik op bezoek kwam, al wist ze niet of het 2016 of 1953 was. Ik kom naar mijn stekje kijken, zei ik. In de vensterbank stond het glas met het kleine blaadje, dat er precies zo uitzag zoals het in het boek zo sober en nauwkeurig was omschreven, teer en zacht behaard en donkergroen. Oma en ik bestudeerden het stekje. Uit de onderkant van het steeltje sproten lichte, haarfijne worteltjes, als een aderstelsel in het water. Op een dag wordt dit mooi, zei oma en ze boog dichter naar het glas terwijl ze met haar arm op het aanrecht leunde. Zoals alleen zij op het aanrecht kon leunen. Een kleine beweging die ik in mijn hart bewaar. Buiten was de hemel sereen en grijs, oma’s appartement stil, op het zachte tikken van de klok na, ons stekje fier in het glas, een naamloze belofte, een gloeiend helder en groots gevoel.