Klein geluk

1.

Een vriend van mij verzamelt foto’s van plekken waar emmers verf zijn omgevallen. Foto’s van grote verfvlekken, meestal wit, op de stoep, op asfalt. Witte druppels, strepen, vegen, voetstappen: sporen van overzichtelijke tragiek. 

Ik fietste een paar dagen geleden op de Kinkerstraat, het was tien over vijf, het schemerde al maar de straatverlichting was nog niet aan, en daar, schuin voor de Western Union en het ter overname aangeboden Friethuys Kinker, stonden drie boa’s; reflecterende zilveren strepen op hun neon gele hesjes met daarop in grote letters TOEZICHT. 

Tussen hen in stond de emmer, zonder deksel, in een grote plas witte verf. De emmer, goed voor minstens tien liter, misschien wel vijftien, stond rechtop. Over de rand sijpelden nog enkele straaltjes stroperige verf richting de roodbruine straatstenen. Twee lichtere witte strepen liepen als een treinspoor over de stoep richting de Postjesweg. Ze eindigden abrupt. De boa’s, twee lange mannen en een kleine vrouw, stonden onhandig om de plaats delict heen. Wat te doen met de emmer? Met de vlek? Met een gebrek aan eigenaar? Wat te doen?

Van mijn fiets afstappen en een foto maken, natuurlijk

2.

Het is vroeg in de ochtend, nog donker, en de Eurostar naar Londen raast langs station Antwerpen-Luchtbal

3.

‘Well God and I have a great relationship, we both see other people’ 

– Dolly Parton

4.

Goedgelukte melanzane uit de oven halen, espresso-tonic waarbij de espresso op de tonic drijft, om 11.11 of een dergelijk tijdstip naar de klok kijken (een bevriende schrijver zei dat je volgens haar zoon dan de grond aan moet raken), iets lezen wat precies raakt aan wat je op dat moment bezighoudt, de kaas op de melanzane die breekt zoals het suikerlaagje op crème brûlée, een jonge jongen achter je in de rij voor de kassa bij de discountsupermarkt die een hele grote kartonnen doos vol tomaten koopt, echt kilo’s tomaten, in een enorme doos, meer tomaten dan je denkt dat te koop zouden zijn bij een reguliere supermarkt. Veel meer

5.

Ik zit in de trein vanuit Schotland, waar ik op een literair festival ben geïnterviewd. De treinreis loopt van Dumfries naar Carlisle naar Londen naar Amsterdam. Ik zit nog maar kort in de trein wanneer ik het zie. Er zit niemand naast mij, dus ik kan niemand deelgenoot maken van mijn observatie, en mijn telefoon zit in mijn tas, dus ik heb geen tijd om een foto te maken. Men zal mij op mijn woord moeten geloven. 

Op de groene Schotse heuvels, in grotendeels lege, diepgroene weilanden, met slechts hier en daar een huisje of een groepje bomen of struiken, beweegt zich een man op gedecideerde wijze voort. Een eenzaam figuurtje in het lege, glooiende landschap. Midden op een heuvel marcheert hij, op deze donderdagochtend 3 oktober, in zijn gesteven blauwpaarse uniform, door het felgroene gras terwijl hij uit volle borst op een doedelzak blaast

6.

Een vrouw in een burka op het vliegveld van Istanbul die net als ik wacht op haar volgende vlucht bij een koffietentje met de naam Cups & Clouds, die een rood met zwart geruite tas draagt met daarop in gotische letters Bad Decisions

7.

In het koffietentje bij mij om de hoek hangt een bordje

TASTE LIFE

IT’S DELICIOUS

En ik zit daar een keer en ik denk, het is echt een diepgevoelde gewaarwording, als een levensveranderend inzicht:

I should taste life. It is delicious

8.

Een straat waar we doorheen rijden in Ballitoville (vijftig kilometer ten noorden van Durban, Zuid-Afrika, aan onze rechterhand de Indische Oceaan) met de naam Shrimp Lane

9.

‘For she was a child, throwing bread to the ducks, between her parents, and at the same time a grown woman coming to her parents who stood by the lake, holding her life in her arms which, as she neared them, grew larger and larger in her arms, until it became a whole life, a complete life, which she put down by them and said, “This is what I have made of it! This!”’

– Virginia Woolf, Mrs. Dalloway

10.

Een trein stopt op station Den Dolder en naast het perron raapt een vrouw kastanjes. Ze stopt ze in een lichtgele, half doorzichtige plastic tas

11.

‘Er is iets in mij, wat is het toch!’

– Vincent van Gogh

12.

Stewardessen en stewards van KLM buiten de context van het vliegveld of een vliegtuig (in de trein naar Schiphol telt niet), kraaien in het Vondelpark die zich hebben verzameld om een man die ze voert, met de man meevliegen als hij opstaat en een eindje verder wandelt, teksten in de openbare ruimte zoals het briefje achter het raam een paar huizen verderop in mijn straat BIJ ONRAAD GAARNE BELLEN, met een telefoonnummer erachter, het moment dat de straatverlichting aan- of uitgaat, erin slagen boa’s ongezien te fotograferen (het is namelijk verboden boa’s te fotograferen)

–