Arjan Hut is sinds november 2023 Dichter fan Fryslân, Marrit Jellema sinds januari 2024 Stadsdichter van Leeuwarden. Voor Leeuwarden UNESCO City of Literature schrijven ze elkaar over hun belevenissen.

Lees hier deel 1 (gepubliceerd in ons magazine LETTER, zomer 2024)
Lees hier deel 2

Tige wurdearre Marrit,

It is amper middei of de lampen stean alwer oan – wilens reint it stadich troch, we krije ús Purrito mei gjin stôk nei bûten. Daalks komt de puber thús út skoalle, dweiltrochwiet, mei de bril beslein. Dan hiene wy juster dochs mazzel yn Harns. Nei de workshop koene we moai oan it wetter stean, oer de Waadsee sjen en op de trein wachtsje. Sa droech en helder. Emily Dickinson (ik hie har bondel yn de rêchtas) skreau ris soks as ‘ik fiel de stjerren om ’e holle, en oan ’e fuotten: see’. Ja, sa stiene wy dêr, mar sûnder stjerren. Dy lantearnen lâns it wetter makken ús blyn foar it universum. Tefolle ljocht is ek net goed.

Ik stie by it monumint foar drinkeldeaden de nammen en de leeftiden te lêzen, mei noch flagen fan de smûke oeren yn de biblioteek yn de holle. We skreaunen gedichten op it tema thús en doe kaam op it aljemint dat thús net altyd in plak hoecht te wêzen. Thús kin in melody wêze, of in rook, of in gedicht, lykas foar Slauerhoff. Dy koe it op it lân net fine, en ek net op see. Thús is foar guon in plak of idee dat yn de takomst leit, en faaks nea berikt wurdt. Of it leit yn it ferline, en ja, wat dan? Der is in sizzen yn it Ingelsk fan “You can never go home”, ẃat sokssawat ynhâld as ‘do kinst nea werom nei wat wie’.

Ferline wike hie ik foar in hiele sneon en snein neat yn de aginda. Ha te kuierjen west, de stêd yn en even by de Zinnenfabriek sjoen. De Culturele Apotheek wie der om lêsadvizen te jaan. Ik woe tips foar in boek om yn de krystfakânsje te lêzen. It mei wol literatuer wêze, mar ek spannend, en gesellich en mei wat humor graach. It wie fijn om oer boeken en lêzen te praten. Lekker mei in bakje kofje, pepernuten derby. Ien fan de apotekers frege my hokker boek ik fan’t jier it moaiste fûn. Raar, der skeat my letterlik net ien titel te binnen! Letter wol, thús, nota bene: A confederacy of Dunces! (‘In gearspanning fan ydioaten’, skreaun yn 1963, gjin útjouwer woe it ha, de mem fan de skriuwer hat nei syn dea noch fjirtjin jier mei it manuskript omsutele, no jildt it as klassiker) en fansels Tsjintwurdich is alles better, de dichtbondel fan Gabrielle Terpstra!

Skande dat dy snackbar by de haven net mear iepen wie. Ik hie sels ek noch wol nocht oan in frikadel spesjaal. Wa’t it drok hat moat goed ite! Mei in lege tank wol it allegear ommers net. Koartlyn wie yn Dokkum de Literêre Dis. Skriuwers en dichters op it poadium yn de Martinitsjerke, mei dêromhinne lange tafels fol mei lêzers. Kroanluchters soargen foar ljocht, it like wol in krystfilm. Minsken krigen de iene gong nei de oare oan hearlikheden. Tommy Wieringa wie der, hy waard ynterviewd troch Kirsten van Santen. Se frege Tommy oft er ek wolris tagelyk iet en lies. Ja, en Kirsten sels ek. Doe’t ik oan bar wie, frege se my watfoar iten by gedichten passe. Ik miende, lytse hapkes, liflafjes, tapas.

As bern mocht ik hiel graach ite en lêze tagelyk, en do? Ik ha noch altyd dat ik nocht ha oan bakte rjappels mei currysaus as ik Tom Poes en het Nevelmoeras yn ‘e kast sjoch. En ik kin net in fuotbalblêd lêze sûnder langst nei in broadsje knakwoarst. En in roman lêze sûnder sûkela of drop binnen hânberik fielt ûnwennich. Ja, eartiids seine heiten en memmen dat it net goed is om te lêzen en te iten tagelyk. Dyselde heiten en memmen dineare no sûnder skamte mei in mobyltsje ûnder de noas!

Noch even folhâlde, Marrit, de lêste workshops, noch ien gedicht, in lêste poadium, etc, etc, oant gau,

Arjan

PS: Watfoar iten past eins by Spoken Word?

—-

Ha Arjan,

Ik zucht ook regelmatig bij de aanblik van mijn agenda, maar toch ben ik blij dat ze ons blijven vragen, want ik zeg alleen maar ja op leuke dingen. Dat sommige dingen dan achteraf wel eens minder leuk blijken of meer werk dan eerst gedacht, daar kan ik nog wel eens een stevig potje om vloeken, maar ik hoop dat ze ons blijven vragen want we doen zoveel mooie en leuke dingen! Ik heb zelfs tijdelijk een eigen winkel als Stadsdichter! De Zinnenfabriek. Midden in het centrum. Nieuwestad 29. Dat kunnen niet veel dichters zeggen toch? Sterker nog. Geen enkele, want deze winkel is uniek in Nederland. Hoe mooi! Voor onze trouwe lezers: De winkel is nog geopend tot en met 14 december en is elke vrijdag en zaterdag van 12 tot 17 open. Een winkel vol met poëzie, overal waar je kijkt. En geen commerciële uitbuiting des poëten, nee, het is echt een beleving. Kom vooral eens langs zou ik zeggen. Jij bent al twee keer geweest Arjan. De eerste keer hielp je me op zaterdag in de winkel en we konden amper ademhalen zo druk was het. De ene klant na de andere klant stapte binnen. Mooi toch. En dan zeggen ze dat de poëzie ten dode is opgeschreven. Ammehoela. Je moet het alleen wel weten te verkopen. Maar ik snap wel wat je zegt, dat je meer tijd voor jezelf zou willen hebben. Ik snak daar echt naar, maar ik kan aftellen. Heel januari neem ik vrij om te schrijven voor mijzelf. Ik mis dat echt heel erg. En ik ben nu eenmaal een schrijver en schrijvers moeten schrijven. Anders gaat het op een gegeven moment niet meer zo florissant in de bovenkamer. Niets meer en niets minder. Maar jij weet ook dat voor jezelf schrijven moeilijk is als de agenda zo vol zit. Is het een luxeprobleem of niet? Ik neig naar dat laatste, maar wel pas als ik die maand vrij heb gehad vermoed ik.

Jij doet veel leuke dingen. Mazzelkont. Het leven is toch best oké voor ons hoor. We hoeven in ieder geval niet van 9 tot 17 op een kantoor door te brengen. Dat is al heel wat. Wat ik allemaal doe? God, wat doe ik niet. Ik geef lezingen over leesplezier, ik geef workshops, schrijf voor bedrijven die een nieuwe visie nodig hebben of een mooi gedicht en dat zijn allemaal fijne bedrijven anders weiger ik, ik draag nog wel eens voor, ik schrijf live wrap-ups bij evenementen, schrijf poëzie en verhalen in opdracht en ik organiseer natuurlijk van alles. Straks wil ik vooral schrijven en theedrinken met lieve mensen. En boeken lezen, heel veel boeken lezen. Maar ook altijd klussen blijven doen. Zo blijf ik verplicht onder de mensen en voor een paar uur vind ik dat goed te doen. En zoals ik al zei neem ik alleen nog maar klussen aan die ik leuk vind. Is toch prachtig? Is toch mooi? Maar nu ben ik moe Arjan, echt heel erg moe. Het was heel erg leuk, maar ook heel erg veel. Ik kijk uit naar januari. Aftellen geblazen. Tot snel, want gelukkig zie ik je vaak omdat we veel samenwerken. Helaas hebben we dan altijd weinig tijd om echt met elkaar te praten omdat we dan aan de bak moeten. Volgens mij zijn wij het beste workshop duo ooit. Wat jij? Gelukkig mogen we elkaar brieven schrijven. Dan weet ik hoe het met je gaat en wat er allemaal speelt. Toch wel fijn om te weten als je iemand erg graag mag. Schrijf je snel terug?

Oant sjen,

Marrit