Het komt nooit alleen

Het komt nooit alleen. Het komt altijd na. Onderweg zijn voor werk en je lief een tijd missen en dat ze dan een foto stuurt van wat ze voor je gaat koken bij thuiskomst en dan wacht er een lekker warm bed, een kus, kaas, die risotto. Kaas, kaas, kaas. Uitrusten. Twee dagen lang en haar weer zien, haar weer zien maar ook het beeld van je vorige en je vorige thuis en dan lichtjes verdrietig zijn want er is nog houden van, maar niet meer houden van en dat je niet weet hoe dat thuis er nu uitziet en of het wel gaat. En dat lichte verdriet en dat verlangen tegelijkertijd kunnen bestaan, dat is toch prachtig, dat is toch mooi, dat is toch wonderlijk, dat is toch. En ik verlang zo naar haar kussen, zij die me wiegt, en naar mijn kussen en dat die, als ze weg is, nog een nacht naar haar ruikt en haar geur in de hal die vaak nog een dag langer en vraag me niet waarom, maar het is, en dan weer dat lichte verdriet, dat verlangen. Want ze is weg, maar ze blijft en dat alles is geweest en niet meer terugkomt en dat dit goed is, behalve mijn moeder want moeders kun je niet missen, nooit, en als dat voor jou niet zo is dan had ik je haar willen lenen en nu dat niet meer gaat wil ik heel graag over haar vertellen, misschien helpt dat, mag dat? Ja? Dat is dus ook zoiets, een mix. Net als de kastanjes die ik voor haar zoek, de allermooiste die ik kan vinden en die breng ik naar haar plek. Dat is nog zoiets … Nog zoiets, dat is nog zoiets, snap je, snap je wat ik bedoel? Moeders kan je niet missen, nooit. Elk jaar vallen die kastanjes weer en ik heb smetvrees, maar met die kastanjes maar licht. En het zit ’m in dat lichte, in dat lichte onbehagen, toch? Heel lichtjes en dat ik met je wil dansen, maar niet durf, maar dat ik je wel kus want dat is van een ander soort intimiteit. Eentje die ik net aankan, al stokt af en toe mijn adem met jou en die van jou ook en dan stoppen we even en dan is er een glimlach, duizelingen, dat, dat allemaal en dat ik mensen niet aankijk als ik tegen ze praat, maar dat ik wel echt mijn best doe en dat ik een goed ontwikkelde begripvolle blik heb ontwikkeld en ook eentje voor als ik iets van iemand moet al vergeet ik vaak dat ik die blikken heb en zeg ik gewoon waar het op staat, ik bedoel zesentachtig procent van de tijd speel ik geen toneel en mensen denken misschien van alles, van dat niet kijken of wel kijken, maar ik kan er niets aandoen hoe mijn brein werkt en dat ik zoveel denk en dat als jij je zin nog moet afmaken ik er alweer tien heb gehad en ik leer steeds meer hoe dat brein nou precies werkt en straks ben ik dan misschien een keer echt vrij, al gijzel ik nu nog vooral mijzelf. Ik ben zelf verantwoordelijk voor de druk op mijn schouders. Ik kan ook de telefoon niet opnemen, de mail niet beantwoorden, mijn huur niet betalen, langzaam vegeteren, mijn huis mij laten opeten, maar ik neem op en zeg ‘Hallo’ en ‘Wat kan ik voor je doen?’ En ik typ en ik typ en ik typ en ik ben zelf … Het komt nooit alleen. Er is zoveel, er was zoveel en ik ben er bijna, ik ben er bijna en het komt nooit alleen. En dat je eraan denkt dat je daar zal gaan hardlopen ook al ben je zo moe en dat je dan toch nog langer door kan gaan dan je van tevoren had verwacht en dat je even immens tevreden bent over je lichaam en de mogelijkheden van het hebben van een lichaam en dat het lichtjes zal regenen en je de druppels wil drinken. En het zit ’m in een pakje sigaretten kopen terwijl je gestopt bent en dat je dat ook zegt, dat je eigenlijk niet rookt, dat het een vergissing is, maar een opzettelijke en dan grinnik je en dan grinnikt die ander en dat is mooi, dat is toch mooi want het is een daad van verzet, je beleeft je jeugd weer, tenminste ik, heel eventjes, en dat is zo fijn als je die hebt gemist. En dan straks een taxi aanhouden, kijken naar de stad en naar de lichten, niet weten wat er komen gaat en dat erg prettig vinden, probeer dat eens in je eigen land, en alles is nieuw, alles is al geweest en moet nog gebeuren en de wereld tolt, mijn hoofd zit overvol, mijn schouders doen pijn en ik glimlach en ik zei het toch het komt nooit alleen en altijd na. En dat je aan worst denkt en bijna nergens anders meer aan kan denken, want worst, en dat je de bus instapt zonder kaartje, dat je alles bent kwijtgeraakt maar toch alles hebt en dat je zo enorm lief hebt gehad, zo enorm veel en zo enorm geliefd bent geweest en nog steeds, ook al is het anders. Je wordt nog steeds liefgehad, nog steeds, en dat is al heel wat. En dan net op tijd binnen zijn na een reis vol vertragingen, het allerlaatste tafeltje in een propvol Duits restaurant krijgen, want een of andere feestdag, en dat de mensen daar naar je kijken maar dat het je niet uitmaakt, dat je het bijna met genoegen ondergaat, die blikken, en dat je de neiging onderdrukt om ze allemaal triomfantelijk aan te kijken want het maakt niet uit wat ze denken, want je bent alleen, eindelijk alleen, en je hoeft eindelijk niet te wachten want alleen met je gedachten, en die mogen zo snel gaan als ze kunnen, je hoeft even niet op pauze, even niet vertragen, even niet praten, even niet voor een ander, heel even niet en dat je heel tevreden bent dat al die mensen naar je kijken omdat jij alleen bent en zij niet en dat de serveerster dan komt en dat jouw ogen glimmen maar zij snapt niet waarom of ziet het niet en jou dan bijna zuchtend vraagt wat je wil en dat het nu dan eindelijk zover is en dat je in haar taal zegt:
Worst en een maïskolf alsjeblieft.