Relativiteit na zonsondergang

Na zonsondergang 

is jouw schaduw  

die van iedereen en in alle relativiteit ben je licht 

Je zult de zon van de grond stelen 

in de eindeloosheid van ochtenden 

en van het moeten 

steeds opnieuw  

in een leven gedeeld door alle vingers  

waarmee je het wilt  

oppakken, door alle vingers waarmee  

het is aangeraakt 

En wanneer aspiraties, eens gewonnen, al even onderhevig aan inflatie,  

zich in je palm willen nestelen,  

hun houdbaarheidsdatum ontmoeten 

zal de vorm van je handen veranderd zijn,  

wat je hebt zitten willen, niet langer  

iets wat door jou kan worden vastgehouden 

Je boetseert de aarde om te achterhalen wat dan wel 

en er vervolgens je harde schaduw op te werpen, 

een antwoord onleesbaar slechts in pogingen daartoe, 

maar na zonsondergang is jouw schaduw  

die van iedereen en in alle relativiteit is wat je moet 

dragen gewichtloos 

In de eindeloosheid van ochtenden zal de dag zichzelf 

dermate bruinen dat het lijkt alsof ie je verlaat, 

de aan- en uitknop voor betekenis versleten 

Je meet jezelf aan de maat van anderen, 

hoeveel van jou in hen past en terugkeert, 

hoeveel je van je pols morst, 

van een zelf afgeeft aan tijdelijke nabijheid 

Van een leven gedeeld door alle vingers waarmee het is opgeraapt,  

is nul overhouden 

voorlopig 

mathematisch onmogelijk 

Tot die tijd zal het nat uit iemands blik  

zwaar in je kleren hangen