Hij slaapt. Ze kijkt naar hem. Ze observeert de hals, de dunne, uitgedroogde huid, ziet de ader kloppen, voelt de adem ontsnappen uit de halfopen mond. Dat grote naakte lichaam, dat heengaat. Ze denkt dat hij al afwezig is, in een droom, of misschien verder, in de herinnering aan een droom. Ze legt haar hoofd op de borst. Met gesloten ogen zoekt hij haar hand. De lakens rimpelen. Ben je daar? fluistert ze. Hij richt zich half op. Nu is zij het die haar ogen dichtdoet. Hij prevelt: kijk – hij wijst op de afstand die hen scheidt – het is een soort getal, je kunt hem door twee delen. En nog een keer door twee. En dan nog een keer door twee. Zo kun je hem kleiner maken, tot in het oneindige. En terwijl hij haar omklemt zegt hij nog: we hebben het oneindige tussen ons.