Arjan Hut is sinds november 2023 Dichter fan Fryslân, Marrit Jellema sinds januari 2024 Stadsdichter van Leeuwarden. Voor Leeuwarden UNESCO City of Literature schrijven ze elkaar over hun belevenissen.

Lees hier deel 1 (gepubliceerd in ons magazine LETTER, zomer 2024)
Lees hier deel 2
Lees hier deel 3
Lees hier deel 4
Lees hier deel 5



Arjan!

Het werd weer eens tijd voor een brief. Ik zag je gisteren en je vertelde me dat je deze zomer weinig opdrachten hebt, zoals dat gaat in de zomer, dus je hebt mooi alle tijd om deze brief te lezen en eentje terug te schrijven. Hoe het gaat, hoe het gaat… Ik ben blij dat de zomer rustig is. Ik kan een beetje bijtanken. Een paar klussen en verder zoveel mogelijk vrij. Tijd om te schrijven, om te prutsen, om uit te proberen. En om te zwemmen, altijd zwemmen. Je vroeg me in je vorige brief om een route te maken langs de zinnen die gerealiseerd worden door ons project Pratende Bouwurken. Je persoonlijk begeleider (onze grote vriend) heeft nog geen contact opgenomen. We kunnen zelf de route ook wel maken hoor, wat dacht je ervan? De eerste zinnen zijn al aangebracht! Ik zal je de foto’s even sturen. Deze zomer verschijnen er steeds meer zinnen op gebouwen in Friesland, bedacht door inwoners van Friesland die meededen aan onze workshops en deze zinnen worden met graffiti aangebracht door Annabel Adema. Mooi nou. Poëzie in de openbare ruimte blijft bijzonder. Ik heb er ondertussen aardig wat op de teller staan. Afgelopen woensdag was heel speciaal. Er was mij gevraagd om twee zinnen te schrijven voor een gedenksteentje voor stilgeboren kinderen. Deze gedenksteen werd afgelopen woensdag (9 juli) onthuld in de tuin van het gemeentehuis, aan de kant van de Nieuwestad. Voor de namen die gegeven zijn, maar te weinig uitgesproken. Dat schreef ik. Het was een bijzondere en rakende bijeenkomst. Ik vind dat het meest fijn aan mijn rol als stadsdichter. Dat ik op die dagen zie dat ik met woorden iets wezenlijks kan betekenen. Dat het niet alleen maar lucht is.

Misschien maak ik deze zomer wel even een rondje, en dan glimlachen om al het moois wat ik mag doen en nog langer mag blijven doen, want ik krijg er een jaar bij als stadsdichter! De gemeente Leeuwarden heeft dit afgelopen dinsdag bekend gemaakt. Het zijn toppers. Ik wist het natuurlijk al even, maar was uiteraard toch opgelucht toen het dan echt officieel was. Een jaar langer om nog heel veel mooie dingen te maken en mensen in aanraking te laten komen met poëzie. Mooi toch. Hoe zit het met jouw termijn? Mag de vlag bij jou ook al uit? Ik heb nog geen parade gezien. Komt dat nog? De dagen voelen momenteel uitzichtloos. Uitzichtloosheid van het goede soort. Het is hoe ik deze zomer zie. Niets hoeven en dat er dan juist van alles gebeurt. Eindelijk.

Hoe kijk jij tegen deze zomer aan? En heb jij nog wat mooie dingen gedaan de afgelopen tijd?

Dag vriend, het beste,

Marrit

—

Marrit!

Lokwinske mei de ferlinging fan dyn stêdsdichterskip! As Dichter fan Fryslân soe ik ek wol graach in jier derby ha wolle. As ik skielk nachts in stjer fallen sjoch, sil ik it lûd en helder winskje. Wa wit, dan kinne we allebeide langer troch en mear omtinken jaan oan ús projekten en teksten.

Ik bin yn alle gefallen benijd nei hoe’t de rigels foar Pratende Bouwurken oanbrocht binne. It soe moai wêze om ris by alle graffiti-poëzij del te reizgjen, krekt lykas minsken wolris op in frije dei besykje alle 11fountains te besjen. Goed, earst mar ris de foto’s besjen, stjoer it wurk fan Annabel Adema mar troch!

Simmerfakânsje betsjut even gjin workshops en kursussen. In see fan tiid, sa liket it, om ris oan de slach mei in nije bondel. Fierder hoech ik net safolle (kuierje, luierje, fytse, lêze) mar ús Iwan wol graach nei in eilân en nei Dútslân. Hy wol my skaken leare (hy hat it sels krekt ûnder de knibbel) en ik hoopje faak nei de film te gean. Ik moat wol neitinke oer twa opdrachtsfersen dy yn septimber klear moatte, wêrÛnder ien foar de iepening fan it akademysk jier.

It liket my dochs swier om wurden te finen foar in tinkstien foar stilberne bern. Hoe pakst soks oan? Hast mei minsken praat? Bin ûnder de yndruk fan dyn útwurking. In namme jaan fielt as libben jaan, in siel jaan. As ien in namme hat, dan is er ‘echt’.

Koartlyn ha ik in gedicht oerset fan in famke dat yn Gaza wennet. Har namme is Rawan. Se sit op skoalle en skreau oer har freonen dy’t omkamen en dochs is it krekt as binne se der noch. Se freget har ôf wannear’t har beurt komt ‘op dizze begraffenis’. Se is fan ús Iwan syn leeftyd. Rawan, Rawan, Rawan.

Skriuwe as dichter yn tsjinst is fansels mear as ‘lucht’, al mei it om my likegoed wolris boartlik en – wêrom net?- oerflakkich wêze. As ik by in foardrachtjûn meardere gedichten achterinoar oer de ellinde yn de wrâld heard ha, langje ik dochs nei lucht, romte om te azemjen. Urgint of net, neffens my biede de measte foarmen fan kreativiteit op syn minst tsjinwicht tsjinoer de krêften fan de ferneatiging.

Oer kreativiteit en rûtes sprutsen, Jellema …. ien fan myn projekten wurdt op it Meet me at the Lighthouse-festival presintearre. Op 13 novimber, in kuiertocht troch it doarp Skiermuontseach. De idee is dat minsken ien fan de bondelomslaggen – op grut formaat- achter it finster ha. Wy rinne der mei in bûslampe yn de skimer by del, wilens genietsjend fan flagen poëzij en it sjongen fan de see.

Ik soe it moai fine ast der dan ek by bist,

Oant sjen, makker,

Arjan